Hawke vergeten was het moeilijkste dat ik ooit had moeten doen.

Het heeft me veel tijd gekost om Hawke te vergeven — heel veel.

Maar nu ik dat heb gedaan, voel ik niets dan ongebreidelde vreugde. Alles is precies zoals het twee jaar geleden had moeten zijn. Hij is precies wat ik nodig heb. Niet alleen nu, maar voor altijd.

Tot het noodlot toeslaat.

We hadden elkaar eeuwigheid beloofd, maar zal Hawke die belofte nakomen als zijn wereld instort? Wanneer de grond onder zijn voeten schudt, zullen we dan blijven staan?

Of zullen we vallen?