Ik geloof niet in het noodlot.

In een roeping.

Of in zielsverwanten.

Maar ik geloof in Hawke.

Mijn leven is nooit meer heel geweest sinds mijn ouders voorgoed zijn vertrokken. Ik heb mijn broer, iemand die ik het grootste deel van de tijd niet uit kan staan, en mijn beste vriendin Marie.

En ik heb mezelf.

Maar wanneer Hawke in mijn leven verschijnt, hebben we onmiddellijk een klik. We maken oogcontact en wisselen onuitgesproken woorden met elkaar. Voor het eerst in mijn leven voel ik werkelijk iets.

Maar hij niet.

Hij houdt me op afstand en doet alsof er niets tussen ons bestaat, terwijl dat wel degelijk zo is. Ik ben niet het soort vrouw dat wacht op een man. Ook nu niet.

Maar dat betekent niet dat ik niet meer aan hem denk.

Onze wegen kruisen elkaar op een manier die we allebei niet verwachten, en dat verandert alles. Was dit het noodlot? Was dit onze roeping?

Of was het iets anders?