Hawke vergeten was het moeilijkste dat ik ooit had moeten doen.

Ik kon niet meer ademhalen, slapen of eten. Iedere dag was een grotere kwelling dan de dag ervoor. Maar op een of andere manier was ik er na twee jaar lijden weer bovenop gekomen.

En was ik doorgegaan met mijn leven.

Nu woon ik in het centrum van de stad en heb ik mijn eigen bakkerij. Het leven is weer mooi. Ik word omringd door vrienden die ik liefheb en iedere dag is beter dan de vorige.

Tot alles ineens verandert.

Na twee jaar stilte word ik weer met hem geconfronteerd. Ik moet in zijn ogen kijken en doen alsof hij me niets kan schelen. Met opgeheven hoofd moet ik doen alsof hij mijn hart niet in duizend stukken had gebroken.

Ik moet doen alsof hij niets voor me betekent.

Kan ik hem overtuigen? Kan ik mezelf overtuigen?