Ivan Sonck wilde van kindsbeen journalist worden, het liefst sportjournalist met een uitgesproken voorliefde voor atletiek. In zijn jonge jaren was atletiek trouwens bijna net zo populair als voetbal en wielrennen. Geen Vlaamse of Belgische krant die niet elke dag haar licht liet schijnen over wat zich in de binnen- en buitenlandse atletiekstadions afspeelde. Ivans jongensdroom kwam uit. Al toen hij nog student was, mocht hij voor de openbare omroep werken, toen bij de radio, later bij de televisie. Gedreven maar afstandelijk en kritisch voor honderdduizenden kijkers verslag uitbrengen over wat de eerste olympische sport in positieve of negatieve zin te bieden had: dat was de stijl van Ivan Sonck. Zijn naam werd een begrip. De Olympische Spelen waren zijn Eldorado - hij maakte er zes mee, naast evenveel wereldkampioenschappen. Niet minder aantrekkelijk waren de klassieke eendagsmeetings in het chique Zürich, op een midzomeravond in Oslo, of in het Koning Boudewijnstadion. Inmiddels had hij als fervent vrijetijdsloper dertien marathons tot een goed einde gebracht. Vooral het mentale aspect ervan inspireert hem. Een dag zonder lopen is een verloren dag. Vandaag kijkt de auteur terug op meer dan een halve eeuw hoogtepunten en tragische momenten uit de atletiekgeschiedenis. Hij doet dat in zijn typische stijl: gereserveerd én gedreven. Atletiek in vijftien verhalen, met een open brief aan Nafi Thiam, is een inzichtelijk verslag van een bevoorrechte getuige.