‘Le Bavard’ (De kletskous) verscheen in 1946 bij Gallimard. Het werk kreeg aanvankelijk een erg lauwe ontvangst en werd in het beste geval bestempeld als een amusant, ontregelend intellectueel spel. Dat veranderde in 1963 toen een grondig herziene versie verscheen met een nawoord van Maurice Blanchot, die erin vermeldde wat Georges Bataille hem had toevertrouwd: ‘Een van de vreemdste en meest onthutsende verhalen die ooit werden geschreven.’ De belangstelling van de kritiek was gewekt, en tegenwoordig wordt Louis-René des Forêts (1916-2000) beschouwd als een van de interessantste, meest vernieuwende naoorlogse Franse auteurs. Dat is in grote mate te danken aan de nouveaux romanciers en hun wil om korte metten te maken met het traditionele romangenre, dat door een duidelijke verhaallijn en plot wordt gekarakteriseerd. Ze zagen in Des Forêts een van de eerste auteurs die op radicale wijze het failliet van de taal, haar nutteloosheid als menselijk communicatiemiddel hebben bewezen. ‘Le Bavard’ kreeg een mythische status. Het werk geldt inmiddels als een ijkpunt van de postmoderne literatuur, waarin de zin en functie van de literatuur ter discussie worden gesteld, terwijl de auteur wordt ondergebracht in de categorie met schrijvers als Kafka of Beckett, die de absurditeit van het menselijke leven en lot onder de loep nemen.

Vertaling en nawoord: Katelijne De Vuyst