‘‘Ik ben op reportage. Ik doe net of ik zelf ook met hun ziekte besmet ben om ze beter te kunnen bestuderen. Als ik klaar ben, ga ik weer naar beneden en publiceer een verslag van mijn reis dat zal inslaan als een bom. Ik heb al een titel (hier bracht hij zijn mond bij mijn oor): ‘Het drinkgelag’. In het eerste deel schilder ik de nachtmerrie van de ontredderde zielen die iets meer proberen te voelen dat ze leven, maar die zich bij gebrek aan een leidraad verliezen in slemperij en afgestompt raken door brouwsels waar niemand van opknapt. In het tweede deel beschrijf ik alles wat hier gebeurt, het fantoomleven van de Voortvluchtigen, hoe gemakkelijk het is om niet te drinken en hoe de denkbeeldige dranken van kunstmatige paradijzen zelfs de naam van de dorst doen vergeten. In het derde en laatste deel hoop ik een voorgevoel te geven van dranken die zowel subtieler als reëler zijn dan die van daarbeneden, maar die je moet zien te verwerven met de gloed van je voorhoofd, met de pijn van je hart en met het zweet van je ledematen. Kortom, zoals de wijze Oinophilus al zei: ‘Terwijl de filosofie ons leert hoe de mens beweert te denken, laat het drinkgelag zien hoe hij denkt.’”

Daumals ‘Drinkgelag’ is een absoluut geniaal, griezelig ‘perfect’ gecomponeerd meesterwerk, en een satire die – helaas! – in het eerste kwart van de eenentwintigste eeuw nog niets van zijn brandende actualiteit heeft ingeboet. Om de claim van Rudy Kousbroek aangaande een andere moderne ‘Lof der zotheid’, Patrick Modiano’s debuut ‘De plaats van de ster’, te parafraseren: Wie erin slaagt dit boek uit te lezen zonder vroeg of laat in een bevrijdende lach uit te barsten, is een ongeneselijke Droogstoppel!
(Vertaling Maarten Elzinga)