'Een kunstig, onderhoudend en vaak tegendraads werk van de verbeelding’ Van mysterieuze gaten via duistere grotten, muzikale mijnwerkers en kanariekwekers naar inktzwarte utopische onderwerelden. Op zoek naar de ‘huiverbron’ van zijn eigen claustrofobie daalt Jongstra af en rapporteert. Bloemrijk, geestig als altijd. Net als in zijn vorige essaybundels, De ontgroende mens (2018) en Ecologieën (2020) gaan ook hier tekst en beeld hand in hand. Gravend en verstrooiend, maar ernstig in een voortdurend streven naar Verlichting. Glück auf! Alweer een uiterst verrassend kijk- en leesboek.