Als je Christine voor het eerst ontmoet, denk je waarschijnlijk dat ze het goed voor elkaar heeft: jurkje, hakken, goede baan bij een hip bedrijf, appartementje in Amsterdam. Maar jij hoort het stemmetje in haar hoofd niet. Dat stemmetje dat haar al sinds haar vijftiende vertelt dat er minder Christine zou moeten zijn. Zo min mogelijk Christine zelfs. Op haar werk verzint ze smoezen om de lunch over te slaan. Ze liegt ’s avonds dat ze al gegeten heeft en maakt lange wandelingen door de stad, alleen maar om calorieën te verbranden. Tot ze zich realiseert dat de vertrouwde stem die lang haar beste vriendin leek haar alleen maar ziek, verdrietig en eenzaam maakt en ze er afscheid van moet nemen. Alsof dat zomaar kan. Zo min mogelijk mij is geen gemakkelijk verhaal over de gevaren van een eetstoornis, maar een begripvol hart onder de riem voor iedereen die ermee te maken heeft, van iemand die exact weet hoe het is. ‘Dit koekje is mijn grootste angst. Het is alsof ik vergif op moet eten. Ik kan het niet. Ik wil het niet. De gevaren die ik zie, zijn gewoon niet te overzien. Het is too much.’