100 jaar geleden stierf de linkse activist Herman Van den Reeck. Hij raakte zwaargewond door een politiekogel tijdens een Vlaams-nationale betoging. Daarmee werd hij een icoon van een aparte generatie

Op 11 juli 1920 werd, tijdens een uit de hand gelopen verboden betoging op de Antwerpse Grote Markt, de negentienjarige student Herman Van den Reeck zwaargewond door een politiekogel. Hij bezweek de volgende dag aan zijn verwondingen in het Sint-Elisabethgasthuis. Deze in zijn jeugd geknakte ‘voorvechter van een nieuw mensdom in Vlaanderen’ werd meteen een martelaar voor de Vlaamse zaak. Zijn massaal bijgewoonde begrafenis werd een zelden geziene manifestatie van eendracht over alle partijen en ideologieën heen. In Herman Van den Reeck verloor Vlaanderen een merkwaardige en fascinerende figuur. Hij had zich onvoorwaardelijk achter de idealen van de tijdens de ‘Groote Oorlog’ geradicaliseerde vleugel van de Vlaamse beweging geschaard. Zo ontpopte hij zich tot een buitengewoon actieve pleitbezorger én militant van het Vlaams-nationalisme. Herman Van den Reeck groeide uit tot een van de markantste figuren van de uitgesproken antiburgerlijke strekking die een belangrijk deel van de Vlaamse beweging van meteen na de Eerste Wereldoorlog beheerste. Een strekking die bestond uit sociaaldemocratische oud-activisten, communistische sympathisanten, pacifisten, oud-frontsoldaten, humanistisch–expressionistische avant-garde kunstenaars en andere wereldverbeteraars die geen tegenstelling zagen tussen het door hen beleden internationalisme en hun betrokkenheid bij de Vlaamse ontvoogdingsstrijd. Precies een eeuw na zijn dramatische dood verschijnt voor het eerst een volwaardige biografie waarin, op basis van nooit eerder gepubliceerd archiefmateriaal, op zoek wordt gegaan naar de jongeman achter de mythe. Deze biografie schetst meteen een hele generatie, naar dewelke het onderzoek nog echt moet beginnen…