De toekomst is ook al niet meer wat ze vroeger was. Dat grapje typeert in onze tijd het levensgevoel van velen. De mens kan die toekomst steeds meer zelf maken, maar ook breken. Hoe gaat dat aflopen? Velen maken zich daar bezorgd over: ‘Ik heb liever dat u het vertelt’, zegt de moeder van zieke Jantje tegen de dokter in een gedicht van Rutger Kopland. Maar er zijn ook andere geluiden: ‘Hee, oude droom, hoe zat het ook al weer?’, zingt Paul van Vliet. Het vanzelfsprekende vooruitgangsgeloof wankelt, maar het verzet tegen de bekken vol blaf en de macht van het grote geld groeit. Er zijn nieuwe initiatieven voor een andere levensstijl, aandacht voor perspectief in de verte en voor de hoop als zinvolle onderneming (Václav Havel). In dit boek voert Niek Schuman het pleidooi voor de moed om te hopen door alle kwaad heen. Daar is verbeelding voor nodig, om de platte realiteit te overstijgen. Hij voelt zich daarbij sterk verbonden met allen die zich wel op een of andere wijze als ‘gelovigen’ beschouwen, zoekend naar zin, maar wie het daarbij niet (meer) te doen is om deze of gene correcte geloofsleer. Niek Schuman (1936) is theoloog. Was na de pastorie (1965-1970) verbonden aan de Vrije Universiteit Amsterdam en de Theologische Universiteit Kampen. Meest recente boeken: Drama van crisis en hoop: De psalmen gedicht, gebundeld en gebeden (2008); Mijn jaren van geloven: Voorgoed verleden, blijvend visioen (2012).