Een indringende confrontatie met gevolgen van niet aangeboren hersenletstel en het ontbreken van een regeling voor volwassenenadoptie.

“Laten we erom dobbelen,” zei Astrid … Normaal gesproken niet meer dan een detail, maar voor Mark bepalend voor zijn verdere leven en daarmee dat van Renée en hun beide kinderen. Twintig jaar later verongelukken Astrid en Wim. Mark en Renée worden belast met de zorg voor twee aan de dood ontsnapte en getraumatiseerde kinderen, Dagmar en Wout. Ze bewandelen een pad waarop ze zich laten leiden door hun geloof in elkaar, de hoop op een goede afloop en onvoorwaardelijke liefde. Een tocht langs randen van wat gewoon gevonden wordt. Een verrassende reis vol spanningen, leidend tot een gehoopt en tegelijk onverwacht resultaat.