Nadat Max Kohnstamm ter gelegenheid van Hitlers verjaardag op 20 april 1942 is vrijgelaten uit concentratiekamp Amersfoort, wordt hij in juni van dat jaar opnieuw geïnterneerd. Kohnstamm, half joods en studentenleider, wordt met honderden andere `prominente Nederlanders' als gijzelaar opgesloten in St. Michielsgestel en Haaren.
In zijn twee jaar als gijzelaar schrijft Kohnstamm tientallen brieven aan zijn familie en aan zijn grote liefde Kathleen. In die brieven beziet hij zijn omgeving met een open, erudiet en kritisch oog. Onder druk van de onzekerheid over het einde van zijn gevangenschap verandert zijn relatie tot zijn ouders en gaat hij anders denken over religie. Wat hem al die tijd op de been houdt, is de ontluikende liefde voor Kathleen die later zijn echtgenote zal worden. Afwisselend ontroerend, spannend en aangrijpend kenmerken Kohnstamms brieven zich door een innemende beschaving.
Kohnstamm noemde de gijzelaarskampen ooit Hitlers Herrengefängnis. De gijzelaars mochten de kampen alleen bij hoge uitzondering verlaten. Zij hoefden echter geen dwangarbeid te verrichten en beschikten soms zelfs over betere voorzieningen dan buiten het kamp te vinden waren. Toch was de dood als een voortdurende dreiging op de achtergrond aanwezig. De nietsontziendheid van de Duitsers kwam tot uiting in de executie van acht gijzelaars ter vergelding van een mislukte aanslag op een goederentrein.
In zijn brieven naar huis beschrijft Max Kohnstamm 'de eindeloosheid van dit rotleven hier', waarin boeken en brieven de lichtpuntjes vormen. Gevoelens van wanhoop en heimwee, maar ook zijn gedachten over religie, de rol van Amerika, het nazi-regime en de rechtsorde komen aan de orde. Tezamen vormen de brieven een inspirerend en aangrijpend historisch document.