Een jaar geleden stortte mijn wereld ineen. Die avond dat mijn vrouw na twaalf jaar samen de woorden uitsprak 'Het gaat niet meer tussen ons’. Een beslissing die ik begreep maar moeilijk kon accepteren. Na acceptatie komt rust maar ook de alomtegenwoordige leegte. Dit verhaal vertelt hoe ik mijn ervaring met die leegte heb beleeft. Hoe ik alles wat ik dacht te weten over wie ik ben heb moeten openbreken om de essentie ervan onder de loep te kunnen nemen. Die weg heeft mij teruggebracht bij mijn ouders. Hoe meer ik met hen praatte, hoe meer ik zag dat ook zij een lange weg hadden afgelegd. Ook zij waren ooit jong geweest, met hun dromen en demonen. Een weg vol liefde en teleurstellingen heeft hun leven kleur gegeven. Ik kon ze eindelijk zien voor meer dan wie ze nu zijn. Ik heb alles te danken aan hen en hun verhaal verdient geschreven te worden. Niet omdat ze iets uitzonderlijks hebben bereikt maar net omdat ze zoals ieder van ons een uniek verhaal beleven.