Louise Wester schrijft in dit boek op een enorm kwetsbare maar sterke manier een brief aan de man die haar heeft aangerand toen zij twaalf jaar oud was.

Toen Mila 12 was, is haar iets overkomen. Deze gebeurtenis heeft een lange nasleep aan nare dingen met zich meegebracht. Jarenlang heeft ze zich afgevraagd waarom dit gebeurd is en of zij er iets aan had kunnen veranderen. Op een gegeven moment realiseert ze zich dat dit niet haar schuld is geweest, het is de schuld van één man. De vader van haar toenmalige beste vriendin. Ze besluit een brief te schrijven aan hem. Ze wil dat hij weet wat hij heeft aangericht. Ze wil dat hij er net zo mee zit als zij. In deze brief schrijft ze al haar gedachtes en gevoelens op, in de hoop dat hij spijt zal krijgen van zijn daad.