In hotel De Oversteek, op de oever van een rivier, logeren vijf mensen die zich hebben afgezonderd in hun eigen innerlijke wereld. Enkelen van hen – zoals Willemijn, Olaf en Babette – trekken zich elke dag terug in hun mooie, en soms ook pijnlijke herinneringen. De andere twee, Marianne en Arthur, zwerven langzaam en aandachtig door het dromerige landschap van hun verlangen, hun geloof en hun verbeelding. En allemaal turen ze regelmatig naar de rivier – en naar de laaghangende en nooit optrekkende mist aan de overkant, waardoor die andere oever volkomen onzichtbaar blijft. In deze novelle wordt de dood allegorisch afgebeeld als het oversteken van een rivier met een veerbootje. In een opvallend kalme, en zelfs opgewekte stemming varen de vijf hoofdpersonages één voor één vanaf hun tijdelijke verblijfplaats, het hotel aan de ene zijde, over het water naar de in nevelen gehulde andere zijde. Vier van de vijf keren niet terug. Eén persoon, echter, wordt gevraagd rechtsomkeer te maken. Van de Goor: ‘Dit boek had ik niet kunnen schrijven zonder de vele prachtige verhalen van mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad.’