Toen ik besloot om een boek te gaan schrijven, wist ik niet hoe ik ooit met woorden zou kunnen beschrijven hoe mijn leven er de afgelopen 11 jaar uit had gezien. Ik had het overleefd, maar niemand zou me moeten vragen hoe.Van kinds af aan voelde ik vanwege mijn onveilige thuissituatie een diep verlangen naar liefde en geborgenheid. In plaats daarvan kwam ik terecht in de molen van de jeugdzorg en de geestelijke gezondheidszorg. Goedbedoelende hulpverleners hielpen mij daar van de regen in de drup. Ik woonde in een jeugdzorginstelling waar de situatie erg onveilig was en kreeg een reeks DSM-diagnosen die varieerden van autisme tot borderline. Met medicatie werden deze stoornissen onderdrukt en door psychotherapeuten werd me verteld wie ik was, omdat zij dat volgens de theorie goed zouden weten. Door de jaren heen groeiden mijn wanhoop en weerstand, waardoor ik in een vicieuze cirkel van crisissen en suïcidaliteit belandde. Ik besloot uit de zorg te stappen, maar bleef achter met een pijnlijke leegte, omdat ik noch de geborgenheid had gevonden waar ik zo naar verlangde, noch de erkenning had gekregen voor de pijn die ik al jaren met me meedroeg.Ondanks alles heb ik altijd geprobeerd iets van mijn leven te maken. Ik regelde een basis voor mijzelf door te zorgen voor een veilige woning en haalde mijn bachelor Pedagogische Wetenschappen aan de universiteit. Het idee te gaan studeren was voor mij van jongs af aan een houvast. Het gaf mij hoop om in de toekomst iets van mijn leven te kunnen maken. Op het moment dat dit boek verschijnt begin ik aan mijn master Orthopedagogiek aan de universiteit. Deze opleiding wil ik gaan gebruiken om de zorg te veranderen en kinderen en volwassenen te helpen met de problemen waar ze tegenaanlopen. Dit wil ik doen in een mens-tot-mensrelatie bestaande uit gelijkwaardigheid en beschikbaarheid, in mijn ogen de randvoorwaarde voor goede zorg.Het schrijven van dit boek gaf me de kracht om door te gaan met overleven. Ik hoop dat het zal bijdragen aan verandering van de zorg.