Oekraïense vluchtelingen vertellen hun lijdensweg vanaf de Russische invasie op 24 februari 2022 tot en met hun verblijf in België.

“In de loop van 24 februari gaan alle dorpelingen massaal inkopen doen, met cash geld, zodat de winkels tegen sluitingstijd zo goed als

leeg zijn.”

“We slapen met al onze kleren aan. Bij elk alarm vluchten we allemaal naar een kelder enkele huizen verder.”

“We proberen de kinderen niet bang te maken door een gevoel van “kamperen” te creëren, alsof we een spel spelen. We zingen ook

liedjes.”

“Op onze vluchtauto staat in grote letters “DETI” geschilderd, het Russisch woord voor “kinderen”. Dat geeft ons een “veilig” gevoel.”

“In België voel ik me als een actrice in de film van een andere scenarist, niet in mijn eigen film.”

“De aanpassing in België is niet gemakkelijk. Ik weet niet hoe je een bus moet nemen – en ga dus veel te voet – of hoe je een afspraak maakt bij de dokter.”

“Er gebeurt iets vreemds terwijl ik dit hele verhaal vertel. Het lijkt alsof ik niet over mezelf spreek maar over iemand anders, over een derde persoon.”

“Ik voel me een verrader, een lafaard, omdat ik mijn vrienden en mijn land in moeilijkheden heb achtergelaten.”

“Ik droom van teruggaan naar mijn land zoals het voor de oorlog was. Maar ik besef meer en meer dat dit land niet meer bestaat, dat Oekraïne voor altijd veranderd zal zijn.”

“Het is onmogelijk om plannen te maken. We leven sterk in het moment “nu”. We willen “gelukkig” zijn voor de kinderen. Alles draait om de kinderen.”