Op mijn achttiende verliet ik mijn ouderlijk huis. Met slechts twee plastic zakken met wat kleding ging ik een onzekere toekomst tegemoet. Ik besefte dat iedereen die ik kende nooit meer met mij zou spreken. Dat gold zelfs voor mijn ouders, zussen en broer. Nu, 25 jaar later, krijg ik nog steeds vaak de vraag hoe het is om te leven als Jehovah’s Getuige maar vooral hoe het was toen ik werd geëxcommuniceerd. De strijd, het verdriet, de boosheid, de angst en de pogingen om weer een normaal leven te leiden. Ik moest leren om te leven zonder regels …