Robin blijft staan met zijn zintuigen wijd open. Hij ruikt aarde en de scherpe geur van vocht in de spleten van steen. Met voorzichtige vingers tast hij langs de wanden van de grot. Een onverwacht schijnsel laat hem opkijken. Hij ziet zijn eigen vingers, zwart afgetekend tegen de rood oplichtende rotswand. In zijn hoofd juicht Ree: Ik wist wel dat je het kon! Geschrokken laat Robin de rots los. Het armoedige dorp waar Robin net als de andere kinderen sloopmateriaal ontmantelt, is geen plaats voor dromers. Maar in zijn hoofd loopt hij door dampend groene koepels vol bossen en bloembedden. Het is een betoverende wereld, en hij is er niet alleen. Een meisje met een donkere huid en een bos uitbundige krullen danst er tussen de planten voor hem uit. Hij hoort haar praten en soms lijkt het alsof ze het tegen hem heeft. Hij weet niet zeker wat haar naam is, maar hij denkt dat het Ree is… De wortels van de wereld is een vervolg op De serres van Mendel maar kan ook los gelezen worden.