Dat haast alle zogeheten standaardwerken over autisme van neurotypische hand zijn, lijkt niemand merkwaardig te vinden. Dat daarbij zelden gedachten uit autistische hoek zelf ontwikkeld worden, al evenmin. Toch is dit hetzelfde als wanneer boeken over de normale, en vooral normerende, mensen in de regel door personen met autisme geschreven werden, met dat verschil dat deze laatsten altijd al meer onder eerstgenoemde onderzoekspopulatie hebben geleefd/overleefd dan omgekeerd, willens nillens. Zo wordt autisme ingekapseld in een eenzijdig verhaal, dat – hoe mooi ook – bij nader inzien meer misverstanden de wereld instuurt dan goede verstandhoudingen. Voorliggend essay wil hiervoor een tegengewicht bieden, als basis voor een correcte perspectiefname, echte dialoog en rechtvaardige bejegening. Dat de auteur zelf ook autisme “heeft”, maakt dat het niet alleen komt tot een corrigeren ván het standaardverhaal over autisme, en dus vóór (een beter begrip van) autisme, maar ook tot een verbeteren dóór dit isme. Het resultaat is dat de inhoud niet alleen anders is dan anders, maar vaak ook tegengesteld zelfs aan de gangbare interpretaties en algemene conventies die hen voeden, die op hun beurt in zekere zin autistischer blijken ingesteld te zijn dan het autisme zelf. Ook naar de vorm is dit essay ongewoon, om de autistische denkstijl des te beter tot zijn recht te laten komen, het devies indachtig: beter een complexe gedachtegang dan een ontoereikende. Een denken dat zowel diep gaat als breed: van schijnbaar onbeduidende voorvallen in het dagelijkse leven over sluimerende mentaliteitsproblemen tot maatschappijkritische ontboezemingen. Zeg niet autisme genezen, maar autismegenese… Bas L.G. Verdin is onafhankelijk filosoof, politicoloog, componerend musicus en ervaringsdeskundige in autisme. Eerder verscheen van hem Heavy Matters: A Treatise on Metal, Music and Society (2015).