Jo Berten en Hedwig Dacquin, twee pur sang Bruggelingen die ons intussen al op drie
(succesvolle) dialectboekjes trakteerden, grasduinden andermaal in de rijke West-Vlaamse
dialecttuin om er opnieuw een keurkorf van schitterende stijlbloempjes bij mekaar te
harken. Wel moesten beide auteurs vooraf hun aangeboren schroomvalligheid overwinnen,
want toevallig of niet bleken het nogal “stoute” (lees : al dan niet lichtjes aangebrande)
woorden en uitdrukkingen te zijn. Dialect is nu eenmaal wat het is : kleurrijk, pittig en pikant
(sommigen nemen zelfs het woord “platvloers” in de mond). Maar ook dat vocabularium
behoort uiteraard tot ons taalpatrimonium. De lezer wordt dan ook verzocht zich mee te
wagen op het glibberige pad van het “stoute “ Brugs om een onvermoede taalschat te
ontdekken.