Op mijn achtste jaar werd ik geadopteerd. Ik had geen ouders, woonde op straat en was nog nooit naar school geweest. Ik was niet alleen door mijn biologische ouders afgestaan, maar ook erg verwaarloosd. Ze haalden mij weg uit Colombia. Dat had grote invloed op mijn leven. Als puber en adolescent voelde ik me totaal verloren, in mijzelf en in het leven. Gevoelens van volledig ontheemd te zijn overvielen me dagelijks. Door mijn werk kwam ik erachter dat behalve adoptiekinderen ook pleegkinderen en jongeren in instellingen en jongeren uit asielzoekerscentra vaak met dergelijke gevoelens worstelen. Jarenlang zocht ik naar een boek dat ik als steun en hulp voor mijn psychische problemen had kunnen gebruiken, maar ik kon er geen vinden. Daarom besloot ik om samen met René Hoksbergen er zelf een te schrijven.

Ik hoop dat dit boek iedereen, die zichzelf in mijn verhaal herkent, inspireert om op zoek te gaan naar eigen kracht en wijsheid om het leven vanuit vertrouwen en liefde te aanvaarden.