Elke dag worden er kinderen mishandeld, in relaties vrouwen en mannen vernederd en ouders verstoten. Zo vertelt Abeltje dat volgens haar de schaamte ervoor zorgt dat velen van ons zwijgen en in een isolement raken. ‘Ikzelf schoof alle negatieve gebeurtenissen die ik meemaakte in mijn leven opzij. Het werd een enorme stapel, ik kwam in de schaduw te staan van mijn eigen muur. Het gevolg was dat vanaf mijn zeventigste levensjaar, jeugdtrauma’s me gingen achtervolgen. Nachtmerries die ik in mijn huwelijk had opgelopen, waarvan ik dacht dat ik ze had begraven, klopten opnieuw aan mijn deur. Maar het allerergste was de verwijdering tussen de kinderen en mij. De machteloosheid, mijn eigenwaarde, schuldgevoelens, het vermorzelde me bijna. In mijn hoofd was het chaos. Ik besloot als therapie mijn autobiografie te schrijven. In het boek neem ik je mee in alle facetten van mijn leven. Pijn en verdriet kwamen in alle hevigheid terug. Tientallen keren las ik wat ik had geschreven, ik werd de lezer van mijn eigen verhaal en kreeg inzicht in het leven van Abeltje. Hierdoor kon ik beginnen met verwerken en ik ontwaakte met een gevoel van verwondering: ik ben er nog en ik doe er toe! Daarna nam ik een ingrijpende beslissing!’