Het Belgische huwelijk tussen Vlamingen en Walen is voorbij. De politieke wil om samen te blijven is, zeker aan Vlaamse kant, voorbij. Er is zelfs geen notaris om de boedelscheiding ordentelijk te regelen.
Zo hebben de radicale Vlaams-nationalisten hun slag thuisgehaald: vanaf hun ontstaan tot en met vandaag was en is hun grote droom om België te vernietigen. Ze hadden er zelfs geen probleem mee om te collaboreren met de wrede nazi-dictatuur. En, het moet gezegd, hun tegenstrevers gaven hen daarbij alle kansen. De Franstaligen hebben met alle macht en middelen hun voorrechten verdedigd, ten nadele van de Vlamingen. Taal speelde een belangrijke rol. Ook nu nog.
Het verhaal begint in 1830 toen er pardoes een onafhankelijk Belgisch koninkrijk werd gesticht, hoewel de meeste revolutionairen indertijd een ander ideaal hadden. Die dubbelzinnigheid is boven België blijven hangen en zo is het land uiteindelijk gebroken. De tientallen jaren van staatshervorming hebben meer wantrouwen dan vertrouwen geschapen.
De vaderlandse geschiedenis leest als een langdurig en pijnlijk scheidingsproces. Waarom blijven we dan zo gehecht aan een voorbijgestreefde droom?