‘Een verrukkelijk boek over letterliefde’: dat schreef Dirk Leyman in De Morgen over Precies mijn type (2012), waarin Simon Garfield de geschiedenis van de typografie belicht. Op dezelfde enthousiasmerende, onnavolgbare manier schrijft hij in Op de kaart over landkaarten en atlassen.

Garfields belangstelling voor kaarten wordt gewekt wanneer hij als kind dagelijks de metrokaart in de Londense subway bestudeert. Zijn fascinatie is sindsdien alleen maar toegenomen. Kaarten geven immers onze visie op de wereld weer, ze zijn het verslag van de vooruitgang die we als mensheid maken en vooral: ze vertellen onze verhalen. In Op de kaart onderzoekt Simon Garfield hoe kaarten, vanaf de eerste schetsen van de oude Grieken tot aan Google Maps, de geschiedenis hebben beïnvloed. Hij vertelt over de onmogelijke opdracht om Afrika in kaart te brengen, over het maken van de perfecte globe, over Ptolemeüs en Johannes Blaeu, over de ontdekkers van de Zuidpool en de ‘star maps’ in Hollywood. En waarom heet Amerika eigenlijk niet Columbus?

Deze en andere intrigerende, verrassende vragen worden door Garfield op een bevlogen en toegankelijke manier besproken, en dat maakt van Op de kaart een ideaal non-fictie boek voor op vakantie.