Bij verschijnen van Blood On The Tracks (1975) zijn recensenten, journalisten en fans het wel eens: Dylan thematiseert, in meesterlijke songs en schrijnend eerlijk, de vervallen staat van zijn huwelijk. Dat ergert de Nobelprijswinnaar. Bij een eerste confrontatie erkent hij nog wel dat de songs pijn verwoorden, maar hij reageert defensief als interviewster Mary Travers halfhartig suggereert dat het zo echt, zo autobiografisch klinkt. 'Ik' is niet 'ik, Bob Dylan,' betoogt Dylan dan; "je est un autre." In de jaren hierna wordt Dylan assertiever op dit front. Dat culmineert in het boekje bij de verzamelbox Biograph (1985), waarin hij zelfs begint te schelden op die ‘gestoorde idioten’ (stupid jerks) die met hun ‘fantasieloze instelling’ denken dat het over zijn scheiding gaat. Vergeefs. BOTT wordt onverminderd als Hét Echtscheidingsalbum geëerd. In zijn autobiografie Chronicles neemt Dylan dan een andere afslag en beweert hij dat het hele album op korte verhalen van Tsjechov is gebaseerd. In Blood On The Tracks voert Dylankenner Jochen Markhorst de lezer mee langs de achtergronden van de songs, de schitterende outtakes, de aanloop naar het meesterwerk en de nagalm ervan.