De toekenning van de Nobelprijs voor Literatuur aan Bob Dylan, in 2016, stuit op weerstand. Maar dat de songs van de bejaarde bard wereldwijd zijn doorgedrongen tot het collectieve geheugen, daarover zijn we het wel eens. Op de vraag wat hem dan zo Nobelprijswaardig maakt, antwoordt Sara Danils, permanent secretaris van de Zweedse Academie: “Ik denk dat je moet beginnen met Blonde On Blonde, het album uit 1966. Daarop staan veel klassiekers. Het is een uitzonderlijk voorbeeld van zijn briljante manier van rijmen en refreinen opstellen, van zijn beeldrijke denkwijze.” Ze is niet de enige die wordt geraakt door de “beeldrijke denkwijze” op die plaat. Jerry Garcia behandelde Visions Of Johanna altijd als een relikwie, Mick Jagger zingt Just Like A Woman op de herdenkingsplechtigheid voor zijn levenspartner, Roger Waters beweert dat Sad-Eyed Lady Of The Lowlands zijn leven heeft veranderd en Tom Waits zegt over dat monument: “Het is als Beowulf, het voert me mee naar grazige weiden.” In “Blonde On Blonde, het kwikzilveren meesterwerk van Bob Dylan” voert Dylankenner Markhorst de lezer mee langs de schoonheid en de achtergronden van de veertien songs plus de outtakes van het album.