In 1962 verblijft wijlen de heer G.D. van Wengen gedurende een jaar in Suriname. Hij doet daar onderzoek naar de leefomstandigheden van de Javaanse bewoners én naar de manier waarop zij zich aan de snel veranderende situatie aanpassen. Dat levert een levendig beeld op. Van Wengen beschrijft de Javanen, die eerst als arbeidscontractant op de plantages en later als kleinlandbouwer het hoofd boven water moeten zien te houden. Zij leven in de districten in dorpen met voornamelijk Javanen en koesteren daar hun culturele tradities en gebruiken. Gebruiken, die nu voor een deel verdwenen zijn. Daarnaast gaat hij uitgebreid in op de – veelal jongere – Javanen die hun weg trachten te vinden in de meer verstedelijkte milieus als Paramaribo en de bauxietcentra Moengo en Onverwacht. Zij verlaten daarmee de vertrouwde 'eigen' omgeving en moeten zich meer gaan verhouden tot de andere bevolkingsgroepen. Dat proces verloopt natuurlijk niet zonder slag of stoot, maar de Javaanse groep is erin geslaagd een duidelijk herkenbare plaats in de Surinaamse samenleving te veroveren.