vier dagen griep en toen plotsklaps dood, op kerstavond. In de weken na de onverwachte dood van haar zestienjarige dochter Camille begint Sophie Daull te schrijven. Over haar dochters open blik, driftbuien, onzekerheden, ruzies en lachbuien. Ze schijft om al die momenten opnieuw te beleven, niet te vergeten en dagelijks nog een paar uur door te brengen met haar veel te jong weggenomen dochter.

Maar meer nog beschrijft Daull de leegte. Het afscheid moeten nemen en de goedbedoelde pogingen van de omgeving om te helpen....en keer op keer weer die hartverscheurende pijn.

Verre van een hulpeloze noodkreet, vindt Daull de juiste woorden in haar verzet tegen het onzegbare en onverdraagbare: een aangrijpende ode van een moeder aan haar overleden kind.