In de weken na de onverwachtse dood van haar zestienjarige dochter Camille begint Sophie Daull te schrijven om haar kind niet te vergeten. Haar eerlijke, open en altijd vrolijke blik, haar driftbuien, onzekerheden, ruzies en lachbuien die niet op leken te houden.
Sophie schrijft om al die momenten opnieuw te beleven en dagelijks nog een paar uur door te kunnen brengen met haar veel te jong weggenomen dochter.

Maar meer nog beschrijft Daull de plotselinge leegte. Het afscheid moeten nemen, het op de hoogte stellen van Camille's schoolvrienden, de goedbedoelde pogingen van de
omgeving om te helpen... en altijd weer die hartverscheurende pijn.

Verre van een hulpeloze noodkreet, vindt Daull de juiste woorden in haar verzet tegen het onzegbare en ondraaglijke. Met een zekere lichtheid en soms juist ook diepe machteloosheid maakt ze van Camille een literaire heldin die een onuitwisbare indruk op de lezer achterlaat.