De dokter heeft dikke lippen. Vreemd, hoe je oog aan zulke onbeduidende details blijft hangen, terwijl ondertussen je hele wereld instort. Ik zie die lippen woorden vormen. Plaveiselcarcinoom. Uitzaaiingen. Niet-operabel. Ik zie een fotolijst, de dokter heeft een zeilboot waar hij trots op is. Een blonde vrouw, zongebruind, bij die boot. Mijn ogen zien van alles, maar kijken niet naar de muur. Niet naar die lichtbak, waarop de romp van mijn man hangt, doorgelicht. Niet naar die ene long, waarin als een soort komeet een sneeuwbal zweeft, zo groot als een flinke vuist. Ik voel hoe het bloed uit mijn hand wordt weggeknepen. Ik kijk opzij. Mijn alles, wit als een lijk.
Op 18 januari 2005 belandt journaliste Frederike Krommendijk in de wondere wereld die Kanker heet: bij haar man Peter wordt een vergevorderde vorm van longkanker geconstateerd. Ze zijn nog geen twee jaar getrouwd, hun zoon nét anderhalf jaar oud. Peter overleeft, ternauwernood.
In die barre tijd hebben Frederike en haar man veel geleerd. Over doktoren, over behandelingen en de gevolgen ervan, over de mensen om hen heen en vooral over zichzelf. Wijsheid die ze in geen boek konden vinden.
Mensen met die ene ziekte - hoe veelkleurig ook- , hebben heel veel gemeen: de ontreddering, het omgaan met je omgeving, de depressieve gevoelens die je overvallen, de domme praktische zaken waar je tegenaan loopt. Daarom is dit boek waardevol voor iedereen die de diagnose kanker heeft gekregen, en hun dierbaren.

Frederike Krommendijk (1965) is journaliste. Zij schrijft voor de Twentsche Courant Tubantia, de Wegener-dagbladen en diverse tuinbladen.