Welmoed is net verhuisd. Ze gaat naar een nieuwe school. Hoewel het aan de buitenkant niet te merken is voelt ze zich diep vanbinnen eenzaam en ongelukkig. Op een zekere dag neemt ze een belangrijk besluit: ze gaat een streng dieet volgen. Nauwgezet houdt ze bij hoeveel ze afvalt. Al snel begint het haar familie en vrienden op te vallen hoe weinig ze eet en worden de resultaten van haar strenge dieet zichtbaar. Welmoed wordt steeds dunner. En dan begint opeens een stemmetje in haar hoofd spreken. Dat stemmetje zegt heel dwingend dat ze nog minder moet eten. Vanaf dat moment heeft Welmoed anorexia... Uiteindelijk weegt ze nog maar 37 kilo. Vier jaar later schrijft Welmoed het onthullende en ontroerende verslag over de geheime strijd die ze voerde. Ze vertelt over de vriendelijke weegschaal die een vijand werd, over de reacties van haar familie en vrienden, over de slimme trucs die ze toepaste om niet te hoeven eten en over haar lange tijd in het ziekenhuis. Ze heeft daar met haar medepatiënten en het verplegend personeel veel meegemaakt . (Fragment) Iedereen wachtte op degene die het eerst ging. Daarna gingen we één voor één zenuwachtig richting het kamertje en kwamen-altijd chagrijnig - weer terug. Het was namelijk nooit echt goed. Als je was afgevallen, kon je gezeur verwachten. Als je niet genoeg was aangekomen, of gelijk was gebleven, kon je gezeur verwachten. Pas als je genoeg was aangekomen, vond de Smilde-crew dat prachtig. Maar dat kon je dan zelf weer niet zo waarderen. Kortom: weegdagen waren zwaar kut. Openhartig en met veel humor vertelt Welmoed over haar tegenstrijdige gevoelens voor eten. Uiteindelijk slaagt ze erin het stemmetje in haar hoofd tot zwijgen te brengen. Haar ziekte is fysiek, maar vooral ook mentaal. Wat Welmoed heeft doorgemaakt is schokkend; hoe ze er nu op terugkijkt is ontroerend. Welmoed Barendsen leed vier jaar aan anorexia en hield al die tijd een dagboek bij. Na haar eindexamen deed ze vrijwilligerswerk in Mexico en schreef ze Lijntje. Dit najaar start ze met haar vervolgopleiding.