Aan het einde van de 18de eeuw stelde Immanuel Kant een aantal pertinente vragen. Wat kunnen we weten? Wat mogen we hopen? Wat kunnen we doen? Na twee eeuwen zijn die actueler dan ooit: wat kunnen we met zekerheid weten, vooral nu de Grote Verhalen van het christendom, het liberalisme, het socialisme en zelfs de democratie hun aantrekkingskracht verloren hebben? Mogen we nog hopen op een andere, betere samenleving, zowel lokaal als internationaal? Anders gezegd: kunnen we nog nieuwe maatschappijmodellen ontwerpen die het beste van de emancipatietraditie bewaren en toch vernieuwend zijn? En zo ja, kan deze vernieuwing voor de eerste keer in de geschiedenis gedragen worden door een meerderheid van gewone burgers? En wat zijn daar de noodzakelijke voorwaarden van? Democratieën sterven liggend begint daarom met een aantal reflecties over de betrouwbaarheid van onze kennis. Daarna pleit Ludo Abicht voor 'een christendom zonder God' en 'een communisme zonder leiders'. Tot slot schetst de auteur een geloofwaardige en haalbare tactiek om een stap naar een ondubbelzinnig democratisch project te zetten.