Sommige kunst valt buiten de canon van de kunstgeschiedenis. Naast de Impressionisten staat er in Frankrijk rond 1890 een generatie schilders op die genoeg heeft van een kunst die zich fixeert op de uiterlijke verschijning van de wereld. Zelfs het landschap, bij uitstek het terrein van de Impressionisten, is in hun ogen een ‘état d’âme’, een ‘toestand van de ziel’. De ‘Landschappen van de ziel’ in deze uitgave, van kunstenaars als Charles-Marie Dulac, Maurice Chabas, Charles Guilloux, Charles Lacoste, Alphonse Osbert tot Piet Mondriaan, laten een natuur zien die doortrokken is van een heel scala aan gevoelens, van extase tot religieuze meditatie. Aan hun soms felle kleuren en vereenvoudigde vormen is te zien dat zij goed op de hoogte zijn van wat er in andere vooruitstrevende kunstrichtingen speelt. Hun doel is echter verschillend: ze willen de kijker deelgenoot maken van hun gevoelens over wat ze laten zien. Die houding geeft ook een richting aan naar moderne kunst, maar langs een andere dan de bekende weg.