Willem Anthonie Oepts (1904-1988) is autodidact. Hij verdient zijn eerste sporen in de Nederlandse kunstwereld tijdens zijn deelname aan tentoonstellingen in het Stedelijk museum te Amsterdam in de jaren twintig en dertig.

Charley Toorop (1891-1955) is onder de indruk van het sociaal, realistische grafische werk van Oepts. Zij ziet zichzelf als zijn kunstmoeder en stimuleert hem om te gaan schilderen. Een radicale ommezwaai in het kunstenaarschap van Oepts manifesteert zich in de jaren dertig. De kunstenaar maakt kennis met Parijs en voelt zich aangetrokken tot het werk van André Derain, Henri Matisse en Pierre Bonnard. Oepts verhuist naar Parijs waar hij tot aan zijn dood in 1988 zal verblijven. Op zoek naar een manier om de visuele werkelijkheid zuiver picturaal te verbeelden, verandert zijn realistische kunst met sociale inslag in een 'kunst om de kunst'.

Na de Tweede Wereldoorlog krijgt de schilderkunst van Oepts zijn definitief karakter. Hij zoekt hierbij naar het evenwicht in figuratie en abstractie. In felle kleuren en met een uitgesproken verfstreek zet de Nederlandse schilder het Franse landschap, Franse dorps- en havengezichten op doek.