Gegroet, meisje dat ik nog moet, meisje ooit en nooit meer hier, veel te hijgend verwoord, paars en ijselijk word jij weer het december van mijn verbeelding en groeit nu mijn lettergrepen uit, jij laatste dag van een jaar zonder ringen. In Meisje dat ik nog moet verkent Y.M. Dangre het verlangen naar liefde in al zijn facetten. De ene keer speels en ironisch, de andere keer ontluisterend, maar altijd zangerig bezweert Dangre het opbloeien, verwelken en de wrange nasmaak van elk beminnen. In zijn poëzie bezingt hij de geliefde die gedoemd is om ten onder te gaan aan haar ideaalbeeld. En toch blijft er altijd dat volgende meisje dat de dichter nog moet. `Poëzie blijft voor mij het koninginnenstuk van de literatuur, de pure, gebalde genialiteit.' Y.M. Dangre