Na de grote verwoestingen van de Eerste Wereldoorlog heerste er enige tijd groot optimisme dat de wereld in vrede en veiligheid zou kunnen leven en safe for democracy kon worden. De verdragen die na die oorlog werden gesloten, waren buitengewoon veelomvattend en het resultaat van zeer lange onderhandelingen door zeer veel partijen. Zij behelsden veel meer dan simpele vredesverdragen. Zij beoogden een geheel nieuw Europa te creëren. Een Europa van grondwetten, democratieën en vrede. In zijn college gaat Peer Vries uitgebreid in op het grote verschil tussen dat optimisme en de realiteit. Het interbellum was allesbehalve een periode van democratisering en wereldvrede. In de meeste Europese landen kwamen autoritaire regimes aan de macht, terwijl na enige tijd ‘wereldvrede’ ook een illusie bleek.

Inhoud

H1. Inleiding: Europa aan het einde van WOI
H2. De instabiliteit van de nieuwe democratieën in Europa
H3. De kloof tussen ideaal en werkelijkheid
H4. De moeizame verhouding tussen etnisch nationalisme en democratie
H5. De vredesverdragen en de mislukte democratisering
H6. Verruwing en retoriek van geweld bij rechts en links
H7. Het ontbreken van een democratische infrastructuur
H8. De angst voor revolutionair links en het fascisme
H9. Rechts-autoritaire en fascistische bewegingen
H10. De vredesverdragen en de internationale orde
H11. Waren er reële alternatieven?