De antirevolutionaire politiek in het Interbellum (de jaren 1918-1940) wordt in de historiografie vaak getypeerd als een politiek van consolidatie. De politieke doelstellingen van de Anti-Revolutionaire Partij zouden vóór 1918 uitsluitend gericht zijn geweest op de emancipatie van de 'kleine luyden'. Toen deze emancipatie na 1918 min of meer was voltooid, ontbrak het de partij, geleid door Colijn, aan elan. Er zou sprake zijn geweest van verstarring, zelfgenoegzaamheid en de neiging om de eigen machtspositie binnen het verzuilde Nederland veilig te stellen. J.P. Stoop toont aan, dat dit gangbare beeld nuancering behoeft. Na de dood van Abraham Kuyper in 1920 was de belangrijkste doelstelling van de antirevolutionairen het gestalte geven aan de christelijke politiek op grond van de door Kuyper geformuleerde beginselen. Dit streven gaf binnen de ARP aanleiding tot uitvoerige discussies over onder andere de ordening van het bedrijfsleven, de crisis waarin het parlementaire stelsel verkeerde, de handhaving van 'de christelijke grondslagen van de samenleving' en het 'militaire vraagstuk'. Stoops analyse van deze discussies leidt tot een ander beeld van de geschiedenis van de ARP onder Colijn.