In de negentiende eeuw verzamelden verschillende praktijken zich onder de naam ‘psychologie’. Mensen moesten goede burgers worden, daar ging het om, en zodoende begaf men zich ook op het terrein van de religie. In reactie daarop ontstond de godsdienstpsychologie.

Theologen probeerden via de godsdienstpsychologie de diepe, emotionele kern van de religie te redden en vrij te houden van vreemd gebruik. Een tijd lang werd de terreinverdeling tussen filosofie, psychologie en religie geaccepteerd, maar het werk van Freud en opkomst van de psychoanalyse brachten daar verandering in. Na de Tweede Wereldoorlog sloten katholieken en protestanten zich aan bij postfreudiaanse richtingen.

Naast een historische beschrijving geeft dit boek antwoord op actuele vragen. Hoe kan iemand tegenwoordig praktisch aan godsdienstpsychologie doen? Is de psychoanalyse nog steeds relevant? Ook worden richtlijnen gegeven voor verder empirisch onderzoek.