Het gevecht( leven is kunst) Toen ik in 1965 de kleine duplexwoning van Rudy Klomp binnenstapte had ik niet kunnen bedenken dat ik vijftig jaar later drie boeken rond zijn persoon zou schrijven. Nu weet ik wat mij zo trof in de toen 23-jarige man die stil in de kamer zat met veel meisjes om zich heen en twee spelende kinderen op een groot schapenvacht. Het was alsof hij iets meezeulde.... Ik raakte gefascineerd door zijn verhalen. De armoede, het onbegrip en het vechten. Hij zorgde voor zijn door de oorlog getraumatiseerde moeder. Hij voelde zich verantwoordelijk voor zijn jongere broer en zus als moeder weer eens opgenomen was en het kindertehuis dreigde. Als talentvolle bokser en met zijn telepathisch gevoel voor verbindingen kwam hij in situaties terecht die hem uiteindelijk vormden. Hij monsterde op jonge leeftijd aan op o.a. het zeeschip de Brinio. Er volgden wilde jaren waarin tegelijkertijd filosofische lectuur zijn denken stuurde. Eenmaal weer aan wal begonnen de tropenjaren. Hij trouwde maar ze liet hem in de steek en hij bleef achter met twee kleine kinderen. Hij bokste zich opnieuw naar de top maar het gevecht leidde nu naar zijn kunstenaarschap. We hebben samen zijn leven herbeleefd, wat zo parallel aan mijn eigen verleden liep dat het soms griezelig werd. Onder het motto 'leven is kunst' sloten we het verleden af en dat wat ons nog rest is toekomst.