Het epische gedicht The Deserted Village van de Ierse schrijver Oliver Goldsmith is tijdloos. Ook vandaag kan deze levendige tekst ons nog boeien en ontroeren. We herkennen zijn verlangen naar de rust van het platteland en de heimwee naar wat onherroepelijk voorbij gaat. We voelen mee met zijn woede over projectontwikkelaars die lieflijke landschappen verpesten met lelijke nieuwbouw. We voelen ons verbonden met zijn wanhoop over het groeiende gat tussen arm en rijk.
Het gedicht vond in 1770 zoveel weerklank dat het binnen het kwartaal al vier maal herdrukt werd. Het was echter nooit naar het Nederlands vertaald en genoot in ons land dan ook weinig bekendheid. Via het werk van Tony Judd kwam Bruno de Greeve het werk op het spoor. Hij nam samen met Monique Janssens de taak op zich om het gedicht te vertalen met behoud van rijm en ritme.
Het gedicht wordt in twee talen naast elkaar gepresenteerd, zodat de lezer van de bijzonderheden van beide talen kan genieten, en waar het Engels misschien wat al te ondoorgrondelijk wordt, af en toe kan spieken bij het Nederlands.