Het boek beschrijft het proces en de beleving nadat bij zijn vrouw Marian darmkanker was geconstateerd. De levensverwachting was zes weken, maar werd uiteindelijk anderhalf jaar, die Osinga beschouwt als de mooiste van zijn leven. “We konden echt tot op het laatst toe genieten”.

Op 20 januari 2004 vond de diagnose van de ziekte plaats. Op 5 augustus 2005 overleed Marian en hebben Mark, Marian en hun drie kinderen nog ruim anderhalf jaar van elkaar mogen genieten. “Geen egoïsme, geen agenda, serene liefde en samen een geestelijke ontwikkeling doormaken, zijn de steekwoorden voor dat laatste jaar geweest”, zegt Osinga, die uitlegt waarom hij tot zijn boek is gekomen. “Mijn vader overleed toen ik acht was en mijn stiefbroer op mijn elfde. Van hen weet ik nog weinig. In de liefde voor mijn vrouw wil ik niet, dat zij op dezelfde wijze wordt vergeten. Dat waren mijn eerste gedachten bij de ziekte van Marian”.

“Gedurende het proces zijn Marian en ik op een bizarre wijze tot elkaar komen. We hebben samen gevochten en nog hele mooie dingen meegemaakt. Dat gevoel wil ik niet laten liggen. Met dit boek wil ik mensen helpen in hun omgang met verdriet en het proces waarin zij zitten. Voor ons gezin was dat te mooi om voor onszelf te houden”.

“Ik heb veel bij Marian in het ziekenhuis gezeten en gezien, dat het gevecht tegen kanker nog lang niet klaar is. Met de opbrengst van dit boek hoop ik een bijdrage aan research te mogen leveren. Vanuit mijn zakelijke achtergrond wil ik mijn talenten aanwenden voor doorgaand onderzoek”.

De titel van het boek is ‘Lekker dood’. Osinga: “Het proces naar de dood breekt je af. Het holt je helemaal uit. Je krijgt een hele andere beleving, met de dood als enige optie. Men moet bij het lezen van dit boek zelf bepalen, of dat een lekkere dood is”.

“Na de dood van Marian is mijn leven 100% omgekeerd. De zakenman Mark is ter ziele, de vader Mark wordt steeds belangrijker. Het heeft veel moeite gekost om weer in balans te raken, maar die is nu goed. Ik ben zuiniger geworden op wat ik heb. Er is nu een drive, om het gezin goed te onderhouden en te genieten van relaties en vrienden. Er wordt wel gezegd: ‘Het leven gaat door’, maar zo makkelijk is dat niet. Ik heb zeker voor 90% de dingen anders ingevuld dan ik me vooraf had voorgenomen. Ik heb heel onrustig geleefd, hyper bijna, en vooral geconsumeerd. Gelukkig heb ik hele goede vrienden gehad en geen schade opgelopen. Zeker niet voor mijn kinderen. Die zijn er sterker uitgekomen. Helaas kan ik ze geen onbezorgde jeugd meer geven, maar ze zijn er wel volwassener door geworden. Belangrijk is de mate, waarin we eerlijk tegen ze zijn geweest. Het heeft de onderlinge band enorm versterkt. Er was al een goede papa-kind relatie, maar ik ben ze anders gaan lezen. Ik weet nu welke koekjes ze op school lekker vinden. Ik voel ze nu beter”.