Dutroux, te veel om te geloven

Gerolf Annemans schreef in de aanloop naar het langverwachte Dutroux-proces zijn bevindingen neer over een van de dossiers waarvan hij de bevoorrechte getuige was als lid van een parlementaire onderzoekscommissie. Die commissieperiode heeft een blijvend teken nagelaten, niet alleen omdat het onderwerp - de gebeurtenissen met de ontvoerde kinderen - zo beklijvend was, maar vooral omdat de concrete feiten werden omringd met tal van vraagtekens over de betrokkenheid van hoge kringen, het slecht functioneren van gerechtelijke en politiediensten, en de linken naar andere bekende dossiers zoals de Bende van Nijvel, Agusta, Di Rupo en het Koninklijk Paleis.

Stilaan kwam hij tot de bevinding dat Dutroux geen eenzame pervert was, maar een schakel in een groter raderwerk. Naarmate onderzoekers van allerhande politiediensten uiteindelijk in de Brusselse milieus terechtkwamen, die in meerdere of mindere mate gefrequenteerd werden door Jean-Michel Nihoul, sloot zich telkens het web, werden politieonderzoekers van hun onderzoek weggehaald of werden deksels stevig op onwelriekende potten vastgevezen. De vele ‘onverklaarbare’ en nauwelijks onderzochte ‘overlijdens’ in de schaduw en na de ontvouwing van het dossier Dutroux, het nooit onderzoeken van banden van Nihoul met bepaalde milieus, de ongeïnteresseerdheid van de politieke wereld in het trekken van effectieve conclusies in en na de onderzoeksrapporten,… het heeft Annemans elke keer weer verbaasd, maar telkens ook weer gesterkt in de overtuiging dat er méér diende uitgespit te worden, dat er méér was dan ‘men’ wilde doen geloven.

Het boek zet op een heldere en bevattelijke wijze de zaken op een rijtje. Gerolf Annemans laat er zijn blik op vallen en tekent er zijn persoonlijke beschouwingen bij aan, scherp, gevat en heel vaak in vraagvorm. Omdat bepaalde antwoorden voor de hand lijken te liggen.

In het mediaspektakel rond het proces Dutroux zijn er ook nuchtere waarnemers nodig die de feiten kennen en de materie doorkauwd hebben. Met veel ontzag voor de getroffen ouders en voor de eenzame procureur Bourlet werden Annemans’ beschouwingen daarom aan het papier toevertrouwd. Hopelijk nemen er velen kennis van dit non-conformistisch tijdsdocument dat in al zijn eenvoud de lezer meesleept in een van de meest tragische gebeurtenissen en donkere bladzijden van onze ‘vaderlandse’ geschiedenis.