Simone Weil werd in 1909 in Parijs geboren als dochter van welgestelde Joodse ouders. Ze was buitengewoon begaafd en na haar briljant afgesloten studie filosofie werkte ze als lerares op middelbare scholen. Door haar maatschappelijke betrokkenheid legde ze een levendige belangstelling aan de dag voor politieke en maatschappelijke vraagstukken. Daarbij koos ze partij voor de misdeelden en onderdrukten. Niet, zoals veel intellectuelen, alleen theoretisch,
maar ook in haar persoonlijk leven: ze deelde alles wat ze bezat met anderen en leefde zelf in ascetische eenvoud. In 1934 vroeg ze verlof en werkte ze enige maanden als arbeidster aan de freesmachine in de Renaultfabrieken. Tijdens de Spaanse burgeroorlog ging ze naar het front, om de oorlog aan den lijve te voelen, zoals ze het werk aan de
lopende band had leren kennen. In 1943 stierf ze, 34 jaar oud, in het sanatorium van Ashford in Engeland.
Haar nagelaten geschriften zijn vanaf 1953 door Albert Camus verzameld en uitgegeven.
Simone Weils kritiek op een ongebreideld industriesysteem, dat de mens aan zich onderwerpt, de grondstoffen plundert en de natuur vernietigt, heeft nog niets aan kracht ingeboet. Vele jaren vóór de Club van Rome waarschuwde ze voor de cultus van de ontwikkeling van de productiekrachten, voor ‘de groei om de groei’, die zowel door marktkapitalisme als door ‘staatssocialisme’ bedreven werd, en pleitte ze voor beteugeling van de technologie en respect voor de menselijke maat.
Daarmee is ze een van de pioniers van het ecologisch bewustzijn.

Het woord vooraf: Kan de fabriek de ziel vervullen? Simone Weil na haar fabriekservaring, is van nde hand van de Leuvense filosoof Matthias Lievens