Simone Weil (1909-1943) hoort thuis in de lange rij imposante, maar voornamelijk mannelijke denkers uit de twintigste eeuw. In de jaren na haar dood werd ze aanbeden en verguisd: T.S. Eliot noemde haar ‘een geniale vrouw’, de Gaulle vond haar een gekkin. Weils werk is radicaal, veelzijdig en blijft ook vandaag inspireren.
Dit boekje vormt een inleiding op de uitgesproken spirituele en religieuze teksten uit de laatste jaren van haar leven. Weils filosofische achtergrond en voeling met de maatschappelijke thema’s van haar tijd maken dat deze teksten, hoewel soms erg abstract, nooit zweverig zijn en ook voor de hedendaagse (seculiere) lezer een intrigerende uitdaging vormen. Thema’s als de afwezigheid van God en het lijden als onontkoombaar kenmerk van de menselijke conditie zijn even modern als controversieel. Weils teksten zetten in de eerste plaats aan tot denken. Er is dan ook voor gekozen om in dit boekje Weil zo veel mogelijk zelf aan het woord te laten.
Lieven De Maeyer (1992) studeerde Franse en Engelse taal- en letterkunde en filosofie. Zijn interesse gaat uit naar de vele gedaanten van de moderne mystiek en naar de niet-religieuze varianten in het bijzonder. Hij geeft lezingen over mystiek, het surrealisme en aanverwante onderwerpen.