Simone Weil (1909-1943) was een van de meest opmerkelijke filosofen van de twintigste eeuw. Ze staat bekend als de ‘patroonheilige van alle outsiders’. Ze probeerde in haar korte leven volledig te leven naar haar politieke en ethische idealen. Ze doceerde filosofie aan studenten, gaf daarnaast les aan arbeiders en was actief in radicale vakbonden. Ze vocht in de Spaanse burgeroorlog in de Internationale Brigade van de anarchistische Colonne van Durruti en werkte als arbeider aan de lopende band om te ervaren wat dat werk deed met de persoonlijkheid van de mens. Haar studie van de Griekse klassieken en de grote godsdiensten brachten haar tot een persoonlijk ervaren, mystiek gekleurd geloof op de drempel van de katholieke kerk. Maar in haar streven naar een absolute waarheid wees ze alle dogma’s af. De nadruk op deze religieuze kant in haar latere leven, waardoor zij haar grootste bekendheid kreeg, doet echter geen recht aan haar revolutionaire inzichten over geweld, over verzet, over werk, over de nadruk op de plichten boven, maar ook als bron van de rechten van de mens, over haar keuze voor de onderdrukten in de samenleving.

Simone Weil publiceerde tijdens haar leven alleen een aantal artikelen in syndicalistische tijdschriften. Pas na haar dood werden honderden pagina’s nagelaten manuscripten van haar hand uitgegeven, vooral dankzij de inspanningen van Albert Camus.