Tweetalige editie in een schitterende vertaling van Paul Claes.

De symbolist Paul Valéry (1871-1945) stierf kort voor hem de Nobelprijs voor de Literatuur zou worden toegekend. Zijn faam berustte vooral op een bundel van nauwelijks tweeëntwintig gedichten: Charmes (1922). ‘Charme’ betekent in het Frans zowel ‘bekoorlijkheid’ als ‘betovering’. Het woord is afgeleid van ‘carmen’, de Latijnse term voor een lied of een gedicht, maar ook voor een toverspreuk of bezwering.
Met hun wondere combinatie van speelse verbeelding en weelderige klank lijken deze Charmes gemaakt om te charmeren. Onder de pen van Valéry, zoon van een Italiaanse moeder en een Corsicaanse vader, wordt poëzie een mediterrane verleidingskunst.
Voor Valéry was een gedicht nooit af. Dat geldt wellicht nog meer voor een omzetting in verzen. Meer dan vijftig jaar geleden begon Paul Claes aan het omdichten van Charmes. Sindsdien heeft hij zijn vertaalwerk telkens weer afgebroken en opgenomen. Wat volgt zijn fragmenten van een onvoltooid streven naar de volmaakte versie.

‘Schoonheid,’ schreef de dichter ooit, ‘is iets wat wanhopig maakt.’