De filosofie van Alfred North Whitehead (1861-1947), die als wiskundige én wijsgeer een markante plaats inneemt in het denken van de twintigste eeuw, speelt in dit boek een hoofdrol. Zijn visie op werkelijkheid, op God en wereld, op ervaring, op metafysica als poging tot interpretatie, vormt in deze studie het voornaamste object van analyse, discussie en evaluatie. Dit werk heeft daarmee een sterk filosofisch karakter, al gebeurt dit alles uiteindelijk vanuit een overkoepelende theologische vraagstelling.
De bedoeling van dit boek is namelijk bij te dragen aan een theologische doordenking van de thematiek van Gods handelen. Hoe wezenlijk de notie van Gods werkzaamheid in de wereld ook mag zijn voor het christelijke geloof (en het joodse en islamitische geloof), ze is er niet minder problematisch om. Integendeel. Ze botst fors met de belangrijke plaats die een besef van autonomie inneemt in de wijze waarop de geseculariseerde mens zichzelf en de wereld verstaat. Bovendien botst ze niet minder fors met de negativiteit van veel onrecht en lijden. Botsingen die rationeel en existentieel culmineren in de vraag 'Doet God ertoe?'.
Oomen onderzoekt of en, zo ja, hoe Whiteheads filosofie, vaak aangeduid als 'procesfilosofie', de theologie vlot kan trekken waar het gaat om de problematiek van Gods handelen, speciaal in relatie tot die ervaringen van autonomie en lijden. Whiteheads denken zelf wordt daartoe uitvoerig en kritisch gepresenteerd. Daarmee is dit boek tevens een belangrijke inleiding op deze moeilijke maar buitengewoon interessante filosofie.