Op de wand van een grot in Ligurië staat een tekening van vier vervlochten beesten uit de tijd van de Cro-Magnon-mens. Gregorio en Leo willen onderzoeken of ook in de graven van de Inca's zulke tekeningen voorkomen. Maar in Peru worden grafschenners niet op prijs gesteld en de twee worden opgejaagd. Leo verdwijnt in het niets. Gregorio ontsnapt, maar wordt later op het vliegveld van Rome aangehouden met een lading cocaïne.
Hij zit zijn straf uit in een Italiaanse gevangenis, geplaagd door aanvallen van malaria. Wanneer hij een paar dagen verlof krijgt om in zijn geboortedorp naar de begrafenis van zijn moeder te gaan zoekt hij Lori op, zijn oude vriendin. In al die jaren in den vreemde heeft zij hem steeds achtervolgd in zijn koortsaanvallen. 'Ze gaat met Turken' wordt er in het dorp gezegd, en ze is dik geworden. Maar Gregorio houdt nog van haar en besluit te vluchten.
"'Nu moet ik echt weg, een uurtje, had die mevrouw gezegd...' Ze stond op uit het hooi en kleedde zich weer aan in het licht dat door de leisteenplaten naar binnen filterde.
'Vind je het vervelend om alleen naar beneden te lopen?'
'Nee, helemaal niet, maar je broer zit toch op je te wachten...'
'Dat maakt niet uit... Het was Leo die...'
'Die wat deed?'
'Ik weet het niet...' Meer zei hij niet tegen haar. En toen zij op het punt stond om te vertrekken: 'Wanneer ik terugkom, vanavond, bel ik je.'
Ze boog naar hem toe en kuste hem. 'Je mag me ook eerder bellen als je wilt.'
Tussen de olijfbomen verloor hij haar uit het oog. En hij hoorde een Turk iets zeggen, waarop de anderen begonnen te lachen."