De schrijfster zat van haar 2de tot haar 5de jaar in verschillende Japanse kampen op Java. Haar twee jaar oudere zusje was licht gehandicapt, een kleiner zusje bleef een snel huilend jongste kind. Zonder het te beseffen nam de ik-figuur daarom al als kleuter veel verantwoordelijkheden van haar moeder over. Het boek is geschreven vanuit het oogpunt van het kind, waardoor bv. zaken als gebrek aan privacy weinig aandacht krijgen en de kinderen tot het eind wel de spelletjes lijken te spelen, terwijl in werkelijkheid ook de kleintjes steeds kracht- en lustelozer werden. Verder worden gedachten en beweegredenen van de moeder gegeven. Niet duidelijk is of het authentieke herinneringen zijn van de schrijfster en wat haar moeder heeft bijgedragen of dat er veel gefantaseerde aanvullingen zijn. Het boek is bedoeld als ode aan de moeder(s) die ondanks alles probeerde hun kinderen bescherming en geborgenheid te geven. Daarom is het zeker geslaagd. Het geheel geeft een goed leesbaar en ook voor buitenstaanders duidelijk beeld van het leven in zo'n kamp inclusief de chaotische Bersiap-tijd en de reis naar Nederland. Met enkele zwart-witte foto's.